Weer thuis!
Door: Alexander
Blijf op de hoogte en volg Alexander
21 Juli 2009 | Nederland, Geldrop
Het verslag heeft inderdaad wat langer op zich laten wachten en ik ben zelfs alweer thuis, in het oude vertrouwde Nederland. Eigenlijk had ik veel eerder iets willen schrijven maar het internet was tergend langzaam in het internetcafé: ik heb ooit drie kwartier moeten wachten voordat mijn mail geopend werd en besefte toen dat het schrijven van een verslag geen zin had. Daarbij was er gewoon erg weinig tijd en zaten alle dagen vol. Het halfuurtje vrije tijd gebruikte ik vrijwel altijd om even te douchen. Ik moet zeggen dat het wel erg raar voelt nu ik terug ben om van alle gemakken te zijn voorzien en ik besef nu pas, wat ik trouwens al voorafgaande aan de reis voorspeld had, in wat voor bevoorrechte positie ik me bevind; Nederlandse vanzelfsprekendheden als water kunnen drinken uit de kraan is in Uganda uitgesloten en de zekerheid van een douche die naar behoren functioneert is daar een zeldzaamheid. Je mag al je handen dichtknijpen als de douchekop er meer dan een paar druppeltjes doorheen laat, en dan is het nog maar de vraag op welke temperatuur het water tot je komt. Zo was ik ook erg blij met een bruine boterham met pindakaas; bruin brood kennen ze sowieso niet en pindakaas smaakt anders en is qua substantie te vergelijken met stroop. In ieder geval, ik ben de kleine dingen wel gaan waarderen.
Desondanks is het verwarrend om weer terug te zijn. Het is tweeënhalve week dat ik ben weggeweest maar het voelt minstens zo lang als een maand. Ook verbaas ik me erover dat ik het zo stil vind, in vooral Kampala en Jinja leeft de stad echt; het leven speelt zich buiten af en dat beviel me wel. In Nederland kan je me denk ik wel een huismus noemen, maar in Uganda ben ik alleen binnen geweest om te douchen en te slapen. Marktkraampjes, boda-boda's (fietstaxi's maar vaker ook motors), busjes met soms wel twintig mensen waar maximaal tien mensen in passen -ik was helaas ook een keer een van de mensen en moest een half uur mijn linkarm de lucht inhouden, neerlaten zou betekend hebben dat ik een vreemde (stinkende!) kerel zou hebben omarmt! - en auto's in erbarmelijke staat bepalen het straatbeeld. Het ruikt er altijd en overal naar brand; vuilophaaldiensten bestaan er niet en het afval wordt dus verbrand.
Elke dag is er markt en zelfs een markt in een markt die bestond uit hele nauwe straatjes waar mijn rolstoel maar net doorpaste, waar machetes worden verkocht (als reactie op Nicks bericht, als -ie dit leest: ik heb er een gekocht!), evenals de meeste delen van een koe, zoals magen en weet ik veel wat nog meer. Mensen zijn over het algemeen heel vriendelijk als je ze aanspreekt of gedag zegt. Doe je dat niet dan kijken ze je aan met een gezichtuitdrukking: 'als blikken konden doden'. Als je zegt 'hi, how are you' en daarbij vriendelijk zwaait dan kan je een euforische grimas verwachten en kijken ze je aan alsof de hemel openbreekt. 'How are you' wordt trouwens uitsluitend gevraagd als beleefdheidsvraag en wordt aan jan en alleman voorgelegd. Op die manier wordt het meer een klank dat een vraag:'howajoe' komt dicht in de buurt. Tijdens de begroeting is een uitgebreide handshake heel normaal en na een gesprekje van 20 seconden noemen mensen je al een vriend. Bij mij bestond er dus regelmatig enige twijfel aan de oprechtheid van sommige mensen. Opvallend was ook het uiterlijk van mensen daar; vooral vrouwen waren altijd een opvallende verschijning. Zelfs als ze niet knap waren vond ik ze mooi; ze hebben een bepaalde allure en paraderen haast over straat als in de zin van 'kijk uit, ik kom eraan'. Kinderen hangen ook overal rond en lijken overal vandaan te komen; meestal is dat heel leuk en vaak waren ze gefascineerd door het fototoestel dat ik te allen tijden bij me droeg. Helaas waren er ook momenten waarop het ook minder leuk was. Zo was er achtervolgde een jongetje me in ‘main street’ in Jinja en zei telkens ‘I’m hungry’. Ik kon het haast niet over mijn hart verkrijgen om hem niets te geven, maar Roos die als begeleidster fungeerde (en ook zo nodig over medische kennis beschikte) vertelde me dat ik niets moest geven, anders kan je bezig blijven met geld geven. Men ziet je daar als rijke ‘mzungu’ uit het paradijselijke westen en in feite klopt dit ook wel, de levensstandaard is niet in de verste verte te vergelijken met Nederland: zo is het gemiddelde jaarsalaris bijvoorbeeld 200.000 shilling, wat omgerekend zo’n 70 euro is.
Het project op het terrein van BEHOD waaraan de afgelopen twee weken is gewerkt is wat betreft onze doelstelling afgerond. Er waren namelijk twee concrete doelen: het reparen van de computers waarop de mensen van het project les kregen in het werken met programma’s als Word en Excel. Daarnaast had het opknappen van een gebouw dat later business centre genoemd zou gaan worden en mensen die klaar zijn met de opleiding voor het werken met voornoemde computerprogramma’s van werk moet verschaffen een hoge prioriteit. Het is de bedoeling dat zij voor opdrachtgevers gaan werken die gebaat zijn met de dienst die zij kunnen leveren en daarbij hun opgedane kennis kunnen toepassen. Van de donaties die zijn gedaan is een groot deel uitgegeven aan een professioneel kopieerapparaat dat een inkomen voor het project in z’n algemeenheid zal generen. Ook zal er een internetverbinding worden aangelegd, iets wat er tot nu toe nog niet was. Volgens de planning zou dit business centre deze week worden geopend en zal de tweede Nederlandse groep - die na twee weken nog een week een rondreis zullen maken - zich gaan bezighouden met de inrichting van het centrum. Het werk dat wij aan het gebouw hebben verricht bestond uit het plaatsen van nieuwe tralies en het plaatsen van een stalen deur wat het eventuele inbrekers uiteraard moeilijk zal maken. Daarna hebben we de binnen- en buitenkant geverfd, wat zo’n vijf keer over gedaan moest worden – te wijten aan de kwaliteit van de verf en de rollers. Ook hebben enkele mensen zich bezig gehouden met het aanleggen van elektriciteit.
Zo, dat lijkt me even genoeg leesvoer voor één verslag. Ondanks dat ik weer in Nederland ben zal ik binnenkort nog een volgend verslag schrijven.
Alexander
Desondanks is het verwarrend om weer terug te zijn. Het is tweeënhalve week dat ik ben weggeweest maar het voelt minstens zo lang als een maand. Ook verbaas ik me erover dat ik het zo stil vind, in vooral Kampala en Jinja leeft de stad echt; het leven speelt zich buiten af en dat beviel me wel. In Nederland kan je me denk ik wel een huismus noemen, maar in Uganda ben ik alleen binnen geweest om te douchen en te slapen. Marktkraampjes, boda-boda's (fietstaxi's maar vaker ook motors), busjes met soms wel twintig mensen waar maximaal tien mensen in passen -ik was helaas ook een keer een van de mensen en moest een half uur mijn linkarm de lucht inhouden, neerlaten zou betekend hebben dat ik een vreemde (stinkende!) kerel zou hebben omarmt! - en auto's in erbarmelijke staat bepalen het straatbeeld. Het ruikt er altijd en overal naar brand; vuilophaaldiensten bestaan er niet en het afval wordt dus verbrand.
Elke dag is er markt en zelfs een markt in een markt die bestond uit hele nauwe straatjes waar mijn rolstoel maar net doorpaste, waar machetes worden verkocht (als reactie op Nicks bericht, als -ie dit leest: ik heb er een gekocht!), evenals de meeste delen van een koe, zoals magen en weet ik veel wat nog meer. Mensen zijn over het algemeen heel vriendelijk als je ze aanspreekt of gedag zegt. Doe je dat niet dan kijken ze je aan met een gezichtuitdrukking: 'als blikken konden doden'. Als je zegt 'hi, how are you' en daarbij vriendelijk zwaait dan kan je een euforische grimas verwachten en kijken ze je aan alsof de hemel openbreekt. 'How are you' wordt trouwens uitsluitend gevraagd als beleefdheidsvraag en wordt aan jan en alleman voorgelegd. Op die manier wordt het meer een klank dat een vraag:'howajoe' komt dicht in de buurt. Tijdens de begroeting is een uitgebreide handshake heel normaal en na een gesprekje van 20 seconden noemen mensen je al een vriend. Bij mij bestond er dus regelmatig enige twijfel aan de oprechtheid van sommige mensen. Opvallend was ook het uiterlijk van mensen daar; vooral vrouwen waren altijd een opvallende verschijning. Zelfs als ze niet knap waren vond ik ze mooi; ze hebben een bepaalde allure en paraderen haast over straat als in de zin van 'kijk uit, ik kom eraan'. Kinderen hangen ook overal rond en lijken overal vandaan te komen; meestal is dat heel leuk en vaak waren ze gefascineerd door het fototoestel dat ik te allen tijden bij me droeg. Helaas waren er ook momenten waarop het ook minder leuk was. Zo was er achtervolgde een jongetje me in ‘main street’ in Jinja en zei telkens ‘I’m hungry’. Ik kon het haast niet over mijn hart verkrijgen om hem niets te geven, maar Roos die als begeleidster fungeerde (en ook zo nodig over medische kennis beschikte) vertelde me dat ik niets moest geven, anders kan je bezig blijven met geld geven. Men ziet je daar als rijke ‘mzungu’ uit het paradijselijke westen en in feite klopt dit ook wel, de levensstandaard is niet in de verste verte te vergelijken met Nederland: zo is het gemiddelde jaarsalaris bijvoorbeeld 200.000 shilling, wat omgerekend zo’n 70 euro is.
Het project op het terrein van BEHOD waaraan de afgelopen twee weken is gewerkt is wat betreft onze doelstelling afgerond. Er waren namelijk twee concrete doelen: het reparen van de computers waarop de mensen van het project les kregen in het werken met programma’s als Word en Excel. Daarnaast had het opknappen van een gebouw dat later business centre genoemd zou gaan worden en mensen die klaar zijn met de opleiding voor het werken met voornoemde computerprogramma’s van werk moet verschaffen een hoge prioriteit. Het is de bedoeling dat zij voor opdrachtgevers gaan werken die gebaat zijn met de dienst die zij kunnen leveren en daarbij hun opgedane kennis kunnen toepassen. Van de donaties die zijn gedaan is een groot deel uitgegeven aan een professioneel kopieerapparaat dat een inkomen voor het project in z’n algemeenheid zal generen. Ook zal er een internetverbinding worden aangelegd, iets wat er tot nu toe nog niet was. Volgens de planning zou dit business centre deze week worden geopend en zal de tweede Nederlandse groep - die na twee weken nog een week een rondreis zullen maken - zich gaan bezighouden met de inrichting van het centrum. Het werk dat wij aan het gebouw hebben verricht bestond uit het plaatsen van nieuwe tralies en het plaatsen van een stalen deur wat het eventuele inbrekers uiteraard moeilijk zal maken. Daarna hebben we de binnen- en buitenkant geverfd, wat zo’n vijf keer over gedaan moest worden – te wijten aan de kwaliteit van de verf en de rollers. Ook hebben enkele mensen zich bezig gehouden met het aanleggen van elektriciteit.
Zo, dat lijkt me even genoeg leesvoer voor één verslag. Ondanks dat ik weer in Nederland ben zal ik binnenkort nog een volgend verslag schrijven.
Alexander
-
21 Juli 2009 - 23:01
Jelle:
hahah leuk om tye lezen vriend -
22 Juli 2009 - 01:15
Nick:
Kijk 's aan! Machete kopen, best thing you could've done! ;)
Ook een leuk aandenken trouwens, die mannen in je hotelkamer vergeet je in ieder geval niet meer! xD
Welkom thuis, Alex! -
22 Juli 2009 - 06:20
Jonathan:
Supervet man, hoor op het action er wel meer over ;) -
22 Juli 2009 - 09:31
Deanne:
Alex, ben blij dat je er weer bent! Gisteren, U2, geen woorden voor. Zit nu nog na te genieten met een CD. Het deed pijn om weg te lopen uit het stadion!
Willem en ik komen deze week hopelijk nog langs, ben benieuwd naar al de verhalen!
Dikke kus,
Deanne -
22 Juli 2009 - 10:52
Koen:
Leuk dat je weer terug bent, wanneer komen de foto's online? -
22 Juli 2009 - 10:54
Koen:
Leuk dat je weer terug bent, wanneer komen de foto's online? -
22 Juli 2009 - 10:54
Koen:
Leuk dat je weer terug bent, wanneer komen de foto's online? -
23 Juli 2009 - 08:25
Marlies:
Welkom thuis :D!
Bijzonder verhaal en goed je dat je het gedaan hebt zeg!
Liefs lies -
23 Juli 2009 - 20:58
FamBulthuis/Den Haag:
Hey Alex,wat een avontuur en wat gaat het snel voorbij.Goed dat je dit hebt gedaan.Afrika is een bijzonder werelddeel en is altijd oppassen geblazen.Veel dingen die je hebt meegemaakt is normaal voor daar en bijzonder voor ons.We hopen al je ervaringen binnenkort zelf van je te horen en verheugen ons daarop,tot dan.
Dikke kus van de meiden en groet ,Jeroen -
25 Juli 2009 - 20:29
Hennie En Tineke:
Hey Alexander. Fijn om te lezen dat je weer thuis bent.Moet een hele ervaring zijn geweest.
Succes met je vervolg studie. Het schrijven heb je in ieder geval al aardig onder de knie.
gr. -
26 Juli 2009 - 17:03
Ron En Hernriëtte:
Hoi Alexander,
wat leven wij toch in een, overdreven, luxe wereld hè?! Maar dat maakt ons dus duidelijk niet gelukkiger. We kunnen ons voorstellen, dat het echt een cultuur-shock is als je weer terug komt. We kijken uit naar de rest van je verslag.
Liefs Ron en Jet:) -
27 Juli 2009 - 14:47
Marlies (reisgenoot):
Hey Alexander,
Je schrijft al als een ware journalist :P.
Ook leuk om te lezen wat jou opgevallen is in Oeganda.
Ik ga idd niet naar martijn, maar we spreken zeker nog een keer af. Succes met de draagvlakversterkende activiteiten en komende vrijdag. Ik ben benieuwd wat er allemaal besproken wordt.
Geniet nog van je vakantie voordat je studententijd aanbreekt :).
Groetjes Marlies, reisgenootje. -
27 Juli 2009 - 14:49
Natascha:
Goh, ik wist niet dat mijn kleine/grote neef(je) dit allemaal van plan was. Wat gaaf dat je dit hebt mee mogen maken! Moet vast een super ervaring geweest zijn! Ook ik ben blij dat je weer veilig thuis bent want het is toch wel een....spannend?? land lijkt mij :-)
groetjes uit Montfoort van natascha -
27 Juli 2009 - 19:59
Ad Van De Ven:
Ik heb je reisverslagen met interesse gelezen.
De trip moet een heel bijzondere ervaring voor je geweest zijn en je weet die met gevoel voor detail te beschreven.
Groeten, het ga je goed.
Keep in touch!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
